پنجمین جشنواره «کهن آواهای تنبور و موسیقی کُردی» تمدید شد
پنجمین جشنواره «کهن آواهای تنبور و موسیقی کُردی» تمدید شد
کرمانشاه – ایرنا – دبیرخانه پنجمین جشنواره «کهن آواهای تنبور و موسیقی کردی» با توجه به درخواست مکرر هنرمندان و همچنین همه‌گیری کرونا، مهلت ارسال آثار به این جشنواره را تا ۲۵ تیر ماه ۱۴۰۰ تمدید کرد.
به گزارش خبرنگار ایرنا، بر اساس اطلاعیه اعلامی از سوی دبیرخانه پنجمین جشنواره کهن آواهای تنبور، هنرمندان علاقه‌مند به شرکت در این جشنواره حداکثر تا ۲۵ تیرماه سال جاری نمونه ی اجرای خود را (تصویری) با کیفیت صوتی مناسب بر روی لوح فشرده به همراه یک برگ کپی کارت ملی، فرم تکمیل شده درخواست شرکت در جشنواره به نشانی استان کرمانشاه، شهرستان دالاهو، اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی با کد پستی ۶۷۶۶۱۱۴۴۴۱ ارسال و برای کسب اطلاعات بیشتر با شماره تلفن ۴۳۷۲۳۵۵۸-۰۸۳ تماس بگیرند.
پنجمین دوره از این جشنواره با هدف حفظ و اشاعه موسیقی مقامی تنبور و دیگر آواهای کُردی، شناسایی استعدادهای جوان؛ تشویق و هدایت آنها به سوی فرهنگ و هنر بومی و مقابله با فرهنگ‌های بیگانه، قدردانی از اساتید و خدمتگزاران به فرهنگ و هنر کشور، تشویق و ترغیب خانواده‌ها در راستای توجه هر چه بیشتر به مسائل فرهنگی و هنری و ایجاد روحیه و نشاط اجتماعی در جامعه، برگزار و سوم مرداد ۱۴۰۰ اسامی برگزیدگان اعلام و هفتم مرداد هم جوایز آنها اهدا می‌شود.
پنجمین جشنواره کهن آواهای تنبور و موسیقی کردی در ۲ بخش مقامات تنبور و آواهای کردی برگزار می‌شود که بخش اول شامل مقام‌نوازی، مقام‌خوانی و بداهه‌نوازی و بخش دوم شامل سیاه‌چمانه، هوره و ترانه‌های کردی کرمانشاهی است.
لازم به ذکر است انتخاب مقامات پیچیده و سخت‌تر در تمام رده‌های سنی در هر دو بخش از امتیاز بیشتری برخوردار است.
تنبور، سازی با ۶ هزار سال قدمت
تنبور یکی از قدیمی‌ترین سازهای ایران است که جنبهٔ عرفانی و مقامی دارد. این ساز از ۱۳ الی ۱۴ پرده تشکیل و ۲ الی سه سیم دارد؛ جنس کاسه و صفحهٔ آن از چوب توت و دسته‌اش از چوب گردو است. تنبور در مناطق یارسان‌نشین دارای تقدسی خاص است چنانچه نوازندگان قبل از شروع و در خاتمه دستانش را می‌بوسند.
اوج شکوه و عظمت تنبور در قرن پنجم هجری یعنی حضور در سپاه معروف و متشکل از نهصده شاه‌خوشین بوده و از آن زمان تاکنون در جای‌جای ایران، تنبور را ساز شاه‌خوشینی نیز نامیده‌اند؛ از یافته‌های باستان‌شناسان می‌توان ادعا کرد که این ساز قدمتی شش هزار ساله دارد و از اسناد مهم تاریخی مجسمه‌ای است در حوالی مقبره دانیال نبی (ع) واقع در شوش. شاید نتوان دقیقاً زمان اختراع این ساز را معین نمود، اما می‌توان گفت ساخت تنبور از قرن‌ها پیش از ظهور اسلام رواج داشته‌است.
شاید بخواهید بخوانید: تعمیر ساز تهران
تنبور کهن‌ترین ساز زهی زخمه‌ای است، به این معنا که اولین سازی می‌باشد که دسته‌ای بلند به همراه کاسه و وتر داشته‌است؛ در کارنامه اردشیر بابکان یکی از متون‌های پهلوی آمده که روزی اردشیر در ستورگاه نشسته بود و تنبور می‌زد و می‌سرود. در روایت‌های افسانه‌ای آمده که رستم در خوان چهارم تنبور می‌نواخته و مقام ته رز را به وی و مقام باریه را به باربد موسیقیدان دربار ساسانیان نسبت می‌دهند.
فارابی که در موسیقی الکبیر به‌طور گسترده در مورد تنبور و انواع آن و فواصل و کوک‌های آن توضیحات مفصل داده‌اند. ابن سینا، عبدالقادر مراغی و صفی الدین ارموی نیز از این جمله‌اند. در آثار شاعران بزرگ فارسی‌زبان از جمله شیخ جنید بغدادی، فردوسی، مولوی، منوچهری دامغانی، نظامی گنجوی، موسوی، حافظ، وحید قزوینی، بیدل دهلوی و وفا کرمانشاهی به کرات از تنبور سخن به میان آمده‌است.
شهرستان دالاهو با حدود ۴۰هزار نفر جمعیت در ۱۰۰ کیلومتری غرب کرمانشاه واقع شده است.